De laatste dag...

En toen was daar de laatste dag! Iedereen zat vanmorgen nog lekker aan het strand zijn laatste ontbijtje in Sri Lanka te eten, voordat we naar de school zijn gereden. En Mariëlle (lief panda-buufje), bedankt voor het heerlijke bakje koffie vanmorgen. Daar snakte wij al de hele week naar!
Onderweg naar de school werden de handpoppen voor de kinderen tevoorschijn getoverd en hadden we de grootste lol! Nu weten we hoe het management van Vebego aan hun meetings begint! Met een hert aan hun hand net doen of je de muppets bent met bohemian r.

De kinderen hadden voor ieder van ons een mooie krans met bloemen gemaakt die we om kregen. Er werden liedjes gezongen in het singalees op de melodie van vader Jacob. De kinderen hebben dansjes opgevoerd voor ons allemaal, wat een happening! We voelden ons net de koninklijke familie. Vooral Annette en Ingeborg, die spontaan werden omgedoopt tot Maxima en Laurentien. Zelfs het volkslied ontbrak niet. Vijf dames voerden een mooie dans op. Apart om te zien dat er ook vrouwen in Sri Lanka bestaan die groter zijn dan wijzelf! Ook mannen kunnen hier dansen, traditioneel, met trommels en bellen aan hun lijf. Ans werd meerdere malen gevraagd of ze een foto van haar mochten maken, beetje omgedraaide wereld!

Uiteraard hebben we nog gedaan waarvoor we gekomen zijn: bouwen! De laatste pilaren zijn geverfd, de rotzooi (zover dat kan) is opgeruimd en de ziekenboeg en corridor zijn versierd voor de afsluitceremonie.

Na de nodige toespraken van Guna, Mr. Kuluwakki (de aannemer), minister van alles (zijn kaartje was 4 regels lang) en uiteraard Annette zijn we gaan lunchen. En dit keer in Sri Lankese stijl: met de handen. Geen vork, geen mes, maar net zoals we friet met appelmoes eten. Echter, rijst met je handen eten valt nog niet mee. Ieder zag aardappelen en dacht: lekker! Alleen de liters water vlogen door ieders mond, lekker heet dus! We hebben deze keer samen met de bouwvakkers gegeten, wat de gehele week apart gedaan is.

Na de lunch kwam er een after-party! De bewoners kwamen naar buiten en de band begon te spelen. Paul heeft nog lekker meegedaan met zijn gitaar en zong nog wat mee. Na een uurtje was het tijd om afscheid te nemen en dit viel iedereen zwaar. Bewoners die begonnen te huilen waardoor wij de ogen ook niet meer droog hielden. We weten dat we iets moois hebben neergezet deze week en dat we beter de bewoners een mooie week kunnen geven dan helemaal niets!

Iedereen de bus weer in, en daar laten we de laatste tranen. Naar het hotel, douchen (die Ans en ik erg warm vonden) en vervolgens op weg naar het vliegveld. 

Hier zitten we inmiddels deze blog te schrijven en heeft Joyce gevraagd aan iedereen om in drie woorden de week te omschrijven:
Mariëlle, onze fotograaf: onvergetelijk, toffe groep, subliem;
Jacqueline: heftig, machtig, krachtig;
Joyce: fantastisch, innemend, plezier(ige) groep;
Esther: unforgetable, teamspirit; emotie
Annette: bijzonder inspirerend samenzijn;
Ans: heftig, fantastisch, prachtige groep;
Petter: voldoening nonde ju, teamspirit nonde ju, liefde nonde ju;
Andries: mooi, indrukwekkend, ontroerend;
Koen: hard werken, eensgezindheid, indrukwekkend;
Sander: great team, great achievement, great memories;
Jan: onvergetelijk, fysiek, schitterend;
Ingeborg: samen, inspirerend, bijzonder;
Arno: een groot mooi moment;
Paul: uitputtende hartverwarmende verbondenheid;
Wil: verrijkend, emotioneel, hart verwarmend;
Dayon: hartverwarmend, mooi, intens;
Danielle: onvergetelijk, emotioneel, verbondenheid:
Carolien: Sri Lanka, you stole my heart;
Caroline: lots of love;
Ellen: inspirerende groepen mensen (samen).

Tot morgen allemaal! 

Groetjes,
Ans en Ellen 

Het wordt steeds mooier....

Dagboek 7 oktober: het einde nadert

We beginnen ons te realiseren dat het einde nadert. Ondanks het feit dat we al veel verder zijn gekomen dan de verwachting was, is de ambitie voor vandaag hoog. Zo hebben we er zelfs een extra bouwprojectje aan toegevoegd en wel om de aansluiting tussen de corridor en de ziekenboeg rolstoelproof te maken.

De dag begon heel speciaal. We kregen bezoek van de hoogste Monnik van deze provincie. Deze Monnik, Samita, heeft historie geschreven door als eerste Monnik zitting te nemen in het parlement vanaf 2004. Samita heeft ons toegesproken en ons herhaaldelijk bedankt voor onze inzet. Wij waren zeer vereerd en extra gemotiveerd zijn we aan ons werk begonnen.
Toen ging het even in een sneltreinvaart. We hadden weinig overleg nodig, iedereen stond startklaar en er was een goede samenwerking. Het resultaat is er: we hadden de verwachting de corridor en de aansluiting van een betonnen vloer aan het einde van de dag voorzien zou zijn, maar schrik niet dit geheel was al voor de lunch klaar!! Onze mannen en vrouwen hebben ongelooflijk hard gebikkeld. Liters zweet zijn deze harde zwoegers kwijtgeraakt en Paul denkt zelfs als jonge god thuis te komen...

Intussen heeft Andries zich laten zien als een rasechte activiteitenbegeleider. Hij heeft alle geestelijke gehandicapten aan het dansen gekregen met de liedjes “altijd is Kortjakje ziek...”, “in de maneschijn, in de maneschijn” en “Disco Inferno” ;-).

Petter en Jan hebben gisteren samen gezeten met Annette, Shanta, de twee dames van het huis om een lijst op te stellen om hun opgehaalde geld op een goede manier te besteden.
Samen hebben zij besloten om het geld te besteden aan producten voor de keuken en de ziekenboeg die zij op korte termijn nodig hebben zoals keukengerei, medicijnen, poetsmateriaal voor toilet etc. Voor de lange termijn maken we het geld over en zal Shanta inkopen doen zoals bedden, kasten, stoelen, tafels etc. waarvan we later foto’s zullen ontvangen.

Aan het einde van de dag hebben we onze spullen die we van thuis hebben meegenomen uitgedeeld aan de bewoners van het Sambodhi institute zoals bollen wol, breinaalden, zaklampen en allerlei andere bruikbare en functionele spullen. Hun dankbaarheid was wederom erg groot.
Terug in het hotel werden we verrast met een leuke MVO activiteit. In groepjes van vier moest elk groepje als bedrijf zijn MVO activiteiten toelichten voor een fictief bedrijfje. Tussen alle hilariteit door werd het voor ons nog meer duidelijk waar je allemaal aan moet denken bij het ondernemen van MVO activiteiten.

Even terug naar dat besef dat het einde van deze mooie reis nadert. Time flies when you’re having fun. En niet alleen dat, maar ook een inspirerende, zeefrijke, en indrukwekkende week. Vol met naamwisselingen, ‘een schepje er bovenop’ bij betonstorten, ‘concrete’ worden, vele lagen witte verf, ‘zeef the planet’, ‘keep the mood in the wood’, team-yels, Bob Marley op het strand; teveel om op te noemen. Daarbij is het werkelijk ongelooflijk hoe snel je een hechte groep kunt worden, waar zelfs nieuwe vriendschappen uit zullen ontstaan. We hebben hard gewerkt, maar ook veel plezier gehad. Een mooie balans voor een Vebego Bouwreis. Als het mocht zouden we de volgende keer weer meegaan!

Morgen proberen we nog een korte blog te schrijven vanuit het vliegtuig, dus ‘stay tuned’ 

Zagen, zagen wiedewiedewagen....

Inmiddels is de derde bouwdag achter de rug en hebben we mede dankzij de goede weersomstandigheden een groot aantal resultaten bereikt. De vloer in de ziekenboeg is gestort alsmede de paden om het gebouw, de buitenkant is geschilderd en de binnenmuren zijn volledig geschuurd. De pilaren van de corridor (droogloop) zijn gestuukt en zijn we begonnen om deze te verven. De dakspanten van het dak op het hoofdgebouw zijn geplaatst alsmede de VeBeGo-vlag op het hoogste punt. De planken voor het dak zijn grotendeels geschuurd en een gedeelte daarvan is geverfd.

De plannen voor de komende twee dagen zijn om de ziekenboeg aan de binnenkant te verven. De corridor af te maken door cement te storten en de pilaren te verven en om de planken verder te schuren/schilderen. Ons einddoel is om dit te realiseren. Buiten deze zware werkzaamheden hebben we ook de corveediensten in de keuken, die vandaag uitgevoerd zijn door(s)Petter en Koen. En wat ons vandaag weer goed heeft gesmaakt.

Buiten het bouwen zijn ook de vrouwen in het Sambodhi huis belangrijk, hier gaan we de komende twee dagen nog extra aandacht aan geven. Vanzelfsprekend hebben wij ook weer vandaag de nodige aandacht gegeven aan de bewoners. Wij hebben onder andere de bewoners leren breien, en plezier gemaakt met zang en dans. Hierbij hebben we gezien dat zij zichtbaar geraakt worden en hieraan heel veel plezier beleven en zij zich elke dag verheugen op onze komst.

Als gevolg van ons harde werken en het tot nu toe bereikte resultaat was er vandaag ook tijd voor wat ontspanning. We zijn met ons allen met de bus vertrokken naar het plaatsje Galle, dit is een van de oudste plaatsen op Sri Lanka. Hier hebben wij het stevige fort bezocht dat in de 16e eeuw door de Nederlanders werd afgebouwd. De bouwreizigers van toen hebben het fort zo stevig gebouwd dat het de Tsunami heeft overleefd en de mensen binnen het fort heeft gered. Op de muur van het fort hebben we een ontmoeting gehad met een jonge man die zijn vader en twee zussen is verloren bij de Tsunami. Om inkomsten te genereren springt hij nu voor toeristen van de vestingmuur (ruim 20 meter hoog) af in de zee. Dit is goed afgelopen.

Al met al is het een geslaagde dag geweest met veel plezier, bloed zweet en tranen.

Groetjes,
Joyce en Sander 
namens het bouwteam 

En nog een schepje erboven op...

Verven, beton mengen, schuren, zeven; we draaien onze hand er niet meer voor om. Iedereen zit inmiddels goed in zijn rol. We vrezen voor de managementfuncties, want we vinden het misschien wel iets te leuk!?

Carolien heeft het achterlaten van een footprint op deze aarde wel erg letterlijk opgevat. Toen de betonvloer bijna was opgedroogd dacht Carolien dat het wel leuk zou zijn om haar voetzool te vereeuwigen. Ze stapte per ongeluk op het net niet droge beton en liet zich de opeens minder vriendelijke blikken van de bouwvakkers welgevallen. Voor de omstanders een behoorlijk leuke gebeurtenis.

Na een heerlijke lunch, gemaakt door onze topkoks Dayon en Caroline, waarbij ze zelfs de exquise tonijnsalade niet hebben geschuwd, zijn we aan het einde van de dag naar het Senahasa Senior Home gegaan. Een Nederlandse oase, inclusief maar liefst vier Nederlandse vlaggen (gaf een koloniaal gevoel) en de legendarische spreuk: ‘Vebego never dies’. We voelden ons direct thuis. Detail voor diegene die het niet weten is dat de groep van november 2008, mei en oktober 2009 hier hebben gewerkt aan twee gebouwen en het indrukwekkende hekwerk. Well done jongens en meiden!

En toen kwam het: we mochten weer in de tuktuks!!! Wat een sport zeg! Met drie tegelijk door een bocht raceten we naar de gezinnen van een vijftal bouwers. Bijzonder om eens mee te mogen maken hoe de Sri Lankezen leven en wat ze zoal doen om zich staande te houden. Niet dat er diepe gesprekken gevoerd werden overigens... de trend was als volgt: deur open, binnendringen met minimaal 6 camera’s om vervolgens de 3 bewoners naar de muur te dirigeren en ze te overladen met flitsen... Een enkele groep was wel in staat een gesprek te voeren over... jawel... een kunstbeen. Dit brengt het ‘in staande houden’ gelijk in een heel ander daglicht. Alle gekheid op een stokje: de bezoeken waren indrukwekkend en mooi. Zoveel gastvrijheid en vriendelijkheid. Sommige collega’s hadden nog wel wat moeite om de Nederlandse/Belgische norm los te laten. Joyce liet geen kans voorbij gaan om de bewoners erop te wijzen dat het wellicht handig zou zijn om een zolder te creëren. Dit deed ze trouwens nadat ze had gevraagd (zo stond op het randje van de achterdeur) of dit nu echt de achtertuin was?! Ter illustratie: deze mensen wonen in een oerwoud.

Nadat alle fotosessies voorbij waren zijn we teruggekeerd naar het het Senahasa Senior Home waar we getrakteerd werden op een wervelende show van een man die ging dansen/bidden voor het Boeddha-beeld. Wij speculeren erop dat het een dorpsgek was...

Tot slot zijn we vanaf het hotel met tuktuk naar een restaurant gegaan en hebben daar heerlijk gegeten. Nu nog één wijntje voor het slapen gaan. Welterusten Sri Lanka, we zien uit naar morgen!

Groetjes,
Dayon en Andries 
Namens het bouwteam

Eindredactie: Daniëlle (man wat is die kritisch zeg!) 
Special effects: Ans, Arno, Carolien en Caroline 

Aan de slag....

Rond half 7 ging bij iedereen de wekker om rond 7uur aan het ontbijt te zitten. Het ontbijt bestond uit een geroosterd broodje met een eitje en lekker wat fruit. Fris gingen wij om 7:45am naar het bouwproject. 

Daar werden wij hartelijk ontvangen met een bloemetje van elke bewoner voor iedere bouwreiziger. Daarna was er een ceremoniële opening met een toespraak en het ontsteken van wierook om een ieder een veilige, gelukkige werkweek toe te wensen. De werkploegen werden ingedeeld: schuren (teamnaam: we keep the mood in de wood), schilderen, beton maken, zand zeven en natuurlijk wij (Ans en Wil) als koks voor vandaag!

Wij (Ans en Wil) gingen met de kok boodschappen doen in het dorp. Met boodschappenbrief en huishoudgeld mee (11.000 rupee, ruim voldoende) gingen wij op pad. In de supermarkt, als kleine kinderen het briefje afgegeven aan de eigenaar, met handen en voeten hadden wij uiteindelijk alles gevonden wat we moesten inkopen. Helaas! we hadden te weinig geld meegekregen, dus moesten we even bij de chauffeur wat geld lenen. Ook nog even de lege gasfles gewisseld voor een volle en toen op naar de fruit/groenteboer. Een hele bananenboom leeggeplukt, Wil heeft nog even geklommen in de palmboom voor een aantal kokosnoten en ook nog wat ananassen gekapt uit de struiken. Daarna snel terug naar de bouwplaats want wij vermoeden dat de bouwers toe zijn aan water! Enja hoor, ze stonden met smart op ons te wachten, badend in het zweet. Lang leve de deo........

Daarna koken! Wij namen gelijk de regie in de keuken, maar helaas werden wij direct teruggefloten door de echte kok en werden we gebombardeerd tot hulp. Tegen 1:00pm hadden wij de lunch op tafel gezet, bestaande uit sandwiches, rijst met currygroenten (not spicy) kippensoep en een fruitsalade.

Om 2uur ging iedereen weer aan het werk en zijn wij ook bij de groep aangesloten om te werken. Ik (Ans) ging zand zeven en Wil is toegevoegd bij het betonteam. Aan het eind van de middag zijn we gestopt met werken en konden we ons opfrissen. 

We zijn weer de bus ingestapt om een bezoek te brengen aan de Tempel van Baddegama. Daar werden wij ontvangen en rondgeleid door twee boeddhistische monniken. Na afloop hebben we weer een ceremoniële zegening gekregen met boeddhistisch gezang (leek op 20 Weesgegroetjes en 10 onze vaders met woorden als bami, nasi en sangria). Na de zegening kreeg iedereen een armband (beschermd ons tegen onheil) omgeknoopt van een monnik waarna wij ook nog een handje vol heiligwater kregen van de (hoofd)monnik.

Terug naar het hotel, opfrissen en met een TukTuk, racend, naar een restaurant in het dorp. Hier hebben we heerlijk gegeten, veel lol gehad en moe en voldaan terug naar de bar in het hotel.

Groetjes,
Ans en Wil
namens het bouwteam 

Aangekomen in een warm, welkom Sri Lanka

Eindelijk is het zover! 

Om 13:00uur zijn we met z'n allen verzameld op Schiphol. De koffers zijn ingecheckt en we hebben de boardingtickets gekregen. Nog snel even afscheid nemen van alle familie en daar gaan we! Om 15:30 stappen we het vliegtuig in. Na een prettige vlucht van ‘Emirates’ in een Boeing 777-300ER landen we om 00:15am in de zandbak van Dubai. Het was erg indrukwekkend om dit vanuit de lucht te zien. Voor de rokers onder ons was Dubai een dure aangelegenheid: om een sigaret op te steken moest je verplicht een consumptie in de loungebar nuttigen van minimaal 8 euro.

Na een uur op de luchthaven te hebben rondgewandeld zijn we om 3:30am op de volgende vlucht gestapt richting Colombo. Hier is ook onze fotograaf ‘Mariëlle’ bij de groep aangesloten. Mariëlle is bekend van TV, zij heeft een reportage gemaakt over Afghanistan en daar heeft zij een Amerikaanse prijs mee gewonnen. Dus we zijn benieuwd naar haar kiekjes tijdens deze reis. Nadat sommige reisgenoten even een dutje hebben gedaan zijn we om 8.30uur geland in Colombo. Het tijdsverschil met Nederland is 3,5uur later.

Toen kwam het laatste en meest heftigste deel van de reis. De koffers hebben we van de band gehaald en zijn naar buiten gelopen waar 2 busjes voor ons klaarstonden. De bagage in het ene busje en wij in het andere. Daarna zijn we vertrokken richting het hotel in Hikkaduwa. Het was een rit van 4uur waarin we doodsangsten hebben uitgestaan door de linksrijdende wegpiraten, hier geldt namelijk het recht van de grootste. Al het verkeer moet aan de kant voor het grote voertuig.

We zijn na 2 uur gestopt bij een plaatselijk Singhalees wegrestaurant. Hier hebben wij onze eerste kennismaking gehad met de ‘spicy’ keuken van Sri Lanka. 

Uiteindelijk zijn we om 02:30pm aangekomen in het hotel. Toen we het prachtige (zee)uitzicht, met reuzenschildpad, bij het hotel zagen waren we opslag de reisbeslommeringen vergeten. WAUW! De kamers hebben we ingedeeld, we hebben ons even opgefrist en daarna kon eenieder zijn eigen gang gaan. Om 06:30pm is er een briefing in het restaurant en hierna hebben we van een heerlijke maaltijd genoten. 

We zijn allemaal doodmoe, we gaan op tijd naar bed want morgen gaat het ECHT beginnen..........

Groetjes,
Esther en Daniëlle namens het bouwteam 

Klaar voor de reis!

Het begon allemaal met de tsunamiDe oorsprong van de Vebego Foundation ligt bij de tsunami die eind december 2004 delen van Azië heeft getroffen. De verschrikkelijke beelden leidden binnen Vebego en haar bedrijven tot de vraag: 'Hoe kunnen wij op een structurele manier een bijdrage leveren aan maatschappelijke projecten?'. Hierop besloot de Raad van Bestuur haar maatschappelijke betrokkenheid meer vorm en inhoud te geven: de Vebego Foundation was geboren!

Meer dan alleen geld gevenVoor iedereen stond meteen vast dat we meer willen dan alleen geld geven. We wilden ook de handen uit de mouwen steken en kennis overdragen. Dit betekent dat onze projecten altijd combinatie zijn van een financiële bijdrage en inzet van onze medewerkers. Of dat nu ver weg is door deel te nemen aan een bouwreis of dichtbij door bijvoorbeeld een dag vrijwilligerswerk te doen. 

Zaterdag 2 oktober vertrekken we daarom, om mee te bouwen aan de ziekenboeg van het Sambodhi Institute in Sri Lanka. 

De bouwers van Vebego zijn dit keer: 
Andries van Bentum (alias LasBentas als twitteraar)
Ans Bloem
Arno Bloem
Carolien Edam
Caroline Dorst
Damon Geraerts
Danielle Kool
Ellen van der Riet
Esther Mainz
Jacqueline Ploum
Jan Leemans
Joyce Maussen
Koen Meevissen
Paul van Bree
Petter Damoiseaux
Sander van der Meer
Wil Bongarts

Marielle van Uitert reist mee als fotografe en vanuit de Vebego Foundation begeleiden Annette van Waning en Ingeborg Zwolsman de reis.

Wij hebben er erg veel zin in!